Nepostojanje odgovarajućeg jezičkog izraza u jeziku prevoda, kako to navodi Miodrag Sibinović1, moguće je prevazići primenom jednog od sledećih prevodilačkih postupaka:
- transliteracijom ili transkripcijom,
- stvaranjem nove reči (leksički kalk, neologizam, adaptacija),
- upotrebom postojeće reči iz jezika prevoda čije značenje je, mada ne istovetno, približno značenju iz originala i
- upotrebom postojeće reči iz jezika prevoda čije značenje u potpunosti odgovara značenju iz jezika originala.
Prevođenje stručne literature prevodiocu nameće veliku odgovornost. Greške koje nastanu u prevodu ove vrste teksta mogu da prouzrokuju materijalnu štetu. Veoma dobro poznavanje stručne oblasti pre svega podrazumeva da prevodilac poseduje intelektualnu sposobnost i odgovarajuće obrazovanje. To mu omogućava da ulazi u stručne detalje različitih grana naučne delatnosti. Poznavanje oblasti o kojoj se u izvornom tekstu govori neophodno je u svim fazama prevođenja – od razumevanja teksta, preko traženja odgovarajućih stručnih izraza i termina u jeziku prevoda, do faze uobličavanja prevoda u tekst koji odgovara originalu.
Drugu poteškoću predstavlja situacija kada su predmet prevođenja informacije o potpuno novim naučnim dostignućima za koja u jeziku prevoda još ne postoji ekvivalentna leksika. Prevođenje informacija o sasvim novim naučnim ili stručnim saznanjima za koja na jeziku prevoda nema uvek odgovarajuće terminologije, primorava prevodioca da rešava terminološke probleme sam ili u saradnji sa stručnjacima iz odgovarajuće oblasti. Upotreba stručne literature i odgovarajućih rečnika, uz konsultaciju sa stručnjacima, ujedno je i najefikasnije rešenje za ovu vrstu prevodilačkog problema.
Na osnovu pomenutog, teško je složiti se sa bilo kojom definicijom prevođenja koja za osnovu ima tezu da je prevođenje isključivo u domenu lingvistike. Osnovna odlika prevodilačkog posla jeste istraživanje značenja. Stoga se može smatrati da je analiza smisaonog sadržaja, semantička analiza teksta i očuvanje ispravnosti njegove formalno-gramatičke strukture, važan prevodilački zadatak.
Literatura:
1 Sibinović, M. Tehnika prevođenja, Zavod za Udžbenika i nastavna sredstva, Beograd, 1990.
